για τις πολιτικές εξελίξεις...

Τι ωραία που είναι τα ροζ συννεφάκια! Υπέροχη ευωχία η βίωση της παραμυθίας τους. Γοητευτική η μαργιολιά τους, έλκει -όπως συμβαίνει με κάθε (ψευδ)αίσθηση- ένα σμάρι ενθουσιασμένους. Αλλά η κακοτράχαλη πραγματικότητα στραπατσάρει τους ανυποψίαστους. Ειδικά όταν είναι πολιτικοί. Και ακόμα περισσότερο όταν είναι και αριστεροί.

Οι τοκογλύφοι διέλυσαν το ροζ ευρωπαϊστικό συννεφάκι πάνω στο οποίο αναπαύονταν τόσο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ένας λαός που πείστηκε να ψηφίσει και να αναμένει καρπούς. Το συνάφι των “εταίρων” εξώθησε την ελληνική κυβέρνηση σε κατά μέτωπον σύγκρουση για να προκαλέσει την Καταιγίδα, όχι της Ερήμου αυτή τη φορά, αλλά της Ελλάδας. Για να την ερημώσει την έρμη και να ακουστεί στα πέρατα ποιος είναι ο μπόσης.  

Ο Αλέξης, όταν είδε το βαμβακένιο συννεφάκι του να χάνεται, αναγκάστηκε να επιλέξει: Παραίτηση ή βοήθεια του κοινού. Και, φυλάγοντας τα πισινά του, ζήτησε το δεύτερο.  

Ο λόγος, λοιπόν, στον κυρίαρχο λαό.

“Ναι” σημαίνει υποταγή στους όρους των εκβιαστών και των τοκογλύφων, «σφάξε με αγά μου» και ιδιόχειρη υπογραφή της θανατικής καταδίκης του λαού.

Το “Όχι” μπορεί να κινηθεί προς διάφορες κατευθύνσεις:

Να γίνει διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης για την επίτευξη του πολύφερνου έντιμου συμβιβασμού, λέγε με λάιτ μνημόνιο.

Ή να οδηγήσει σε μια ανερμάτιστη ρήξη, συναρπαστική εν πρώτοις, αλλά ανομολόγητα απεγνωσμένη και εμποτισμένη από τη νοοτροπία της ηρωικής ήττας. Ή, πιο απίθανο, να αποκτήσει μια δικιά του κινηματική δυναμική  αυτονομούμενο από τις διαθέσεις των εισηγητών του.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί. Αλλά ας έχουμε τη σύνεση να μην αποκλείουμε εκ προοιμίου καμιά τροχιά του “Όχι”, μόνο και μόνο επειδή δεν κουμπώνει αυτόματα με τις επιθυμίες μας.

Τούτες τις μέρες, ο λαός υιοθετεί πολλαπλές στάσεις, αντιφάσκουσες· περήφανες, αλλά και κοιταξοκωλικές. Αλλά να καθυβρίζουν τους πανικόβλητους πολίτες όσοι τους διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, αυτό πάει πολύ πια...

Και δυο λόγια για την αριστερά.

Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχουν καμία αυτονομία στη συγκυρία. Απεναντίας, λόγω υπολογισμών και ιδεοληψιών,  σύρονται πίσω από τις τακτικές του Τσίπρα.

Το ΚΚΕ είναι εκτός παιχνιδιού και δεν πείθει. Δεν πείθει επειδή επιλέγει να είναι εκτός παιχνιδιού. Και είναι εκτός παιχνιδιού επειδή δεν πείθει.

Ζητούμενο παραμένει μια αυτόνομη κινηματική πολιτική. Όχι τόσο για την εβδομάδα που διανύουμε, αλλά για την ταραχώδη περίοδο στην οποία ήδη μπήκαμε και που δοκιμάζει όλους μας,  ατομικά και συλλογικά.

Και, θυμηθείτε με, έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας!

του Νίκου Νούλα