Τα πράγματα, λοιπόν, με τ’ όνομά τους κι ούτε κουβέντα λιγότερη:

του Νίκου Σκοπλάκη

*Τα πράγματα, λοιπόν, με τ’ όνομά τους κι ούτε κουβέντα λιγότερη:

α) Φέτος μετά τα Χριστούγεννα, η κόλαση για το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και τον θείο Σκρουτζ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι κακό είναι εξ ορισμού ό, τι αμφισβητεί με πολιτικά επιχειρήματα και προτάσεις αριστερής διεξόδου αυτό που εξάπλωσαν παρασιτικά πάνω στην ιδέα της ευρωπαϊκής ένωσης: έναν ασκό παραγεμισμένο με κερδοσκοπικό αέρα και δημοκρατικά ελλείμματα, ο οποίος φούσκωνε με πλαστά περιθώρια επιλογής, φτάνοντας σ’ ένα σημείο εκρηκτικό. Το εκρηκτικό σημείο είναι ότι για να επιτυγχάνεται η ανακύκλωση του τρόμου και της σύγχυσης, νομιμοποιήθηκε η ιεραρχημένη αναπαραγωγή του εθνικισμού: οι νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα προβάλλουν ως «ευρωπαϊσμό» τη φοβική και επαρχιώτικη συντηρητική διαχείριση από το Βραδεμβούργο, πάνω στην οποία έχει επενδύσει τα αφορολόγητα πλεονάσματα και τα εξωφρενικά προνόμιά της η Ιερή Συμμαχία του κεφαλαίου από την Αθήνα μέχρι τα νησιά της Μάγχης. Συμμαχία που κατακράτησε το «κοινοτικό κεκτημένο» μακριά από κάθε κοινωνικό έλεγχο και ενωτικές για τους ευρωπαϊκούς λαούς διαδικασίες δημοκρατικής ζωής.

β) Για να αναπτύξει τις παραπάνω αυτοκαθοριστικές πρακτικές της και να υποτάξει τις καταπιεζόμενες τάξεις στον κόσμο της ισοπέδωσης, η Ιερή Συμμαχία του κεφαλαίου καθήλωσε τα πάντα εξίσου (υπογραμμίζω το εξίσου) σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο σε έναν αποκρουστικό μηχανισμό απώθησης, που δεν ανταποκρινόταν σε καμία άμεση εμπειρία ή ανάγκη των πολιτών από τις καταπιεζόμενες τάξεις. Ποτέ άλλοτε μετά το 1945 δεν υπήρξε στην Ευρώπη τόσο διάχυτη φτήνια, εκβιαστική ωμότητα, άρνηση ιστορικής αυτογνωσίας, υπόθαλψη του πρωτόγονου μικροαστικού συντηρητισμού, νόθευση της διαχρονικής αλληλουχίας των τεκταινομένων, επαναστροφή στη βαρβαρότητα με τον παραλυτικό ανώνυμο φόβο, τον πολεμικό ανταγωνισμό και την αδίστακτη λαϊκιστική υπερτροφοδότηση του συλλογικού ναρκισσισμού των «πετυχημένων» απέναντι στους «παρίες».

γ) Μέσα από τα ΜΜΕ των κερδοσκόπων, το μη λογικό επιβλήθηκε σαν λογικό και στο μέτωπο αυτής της «λογικής», αυτής της διαμεσολαβητικής εξουσιαστικής κατάστασης, ανασυστήθηκε η ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Ο κοινωνικός δαρβινισμός που καλύφθηκε πίσω από τις «φιλελεύθερες ιδέες» τίγκαρε τις συνειδήσεις με κυνισμό της «σιδερένιας γροθιάς», αναλόγως με τη χώρα, αναλόγως με το μίσος. Η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία εκπαίδευσε τους ψηφοφόρους της στην AfD, το ελληνικό κέντρο (πολιτικό, ιδεολογικό, μιντιακό) εκπαίδευσε τα ακροατήριά του στον φασισμό. Και οι δύο μαζί επιχειρούν να νοθεύσουν, ευθέως και πλαγίως, την αριστερή διέξοδο, επιστρατεύοντας τα ίδια ιδεολογικά ρυμουλκά για να διασώσουν τα θωρηκτά των εκβιασμών και των πιέσεων.

δ) Σε περιόδους όξυνσης των ταξικών και πολιτικών αντιθέσεων, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι η ιδεαλιστική απολυτοποίηση των σλόγκαν. Ακριβώς γι’ αυτό, για να μετακινήσουμε τα όρια του πραγματικού και του ευκταίου, δεν απολογούμαστε αμήχανα στον προγλωσσικό μαέστρο της «Bild», όπως και στον διαπλεκόμενο ακροδεξιό με τον αιώνιο μανδύα του «ευρωπαϊστή» δημοσιολόγου. Η Αριστερά, λοιπόν, οφείλει κυριολεκτικά να θωρακιστεί πολιτικά, ιδεολογικά και επικοινωνιακά, εξοικονομώντας κόστος χρόνου με περισσότερη εμπιστοσύνη στο δικό της αξιακό πλαίσιο και ανθρώπινο δυναμικό. Διότι οι καιροί αλλάζουν όσο οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκαν την Αριστερά αλλάζουν κι αυτοί από «ικανοποιημένα» ή «ανικανοποίητα» ενεργούμενα των δημοσκοπικών θρύλων σε υποκείμενα της ιστορίας.

ε) Η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά εξασφάλισε το απόθεμα εμπιστοσύνης (ή ανοχής, κατ’ άλλους), διότι κατόρθωσε να συνθέτει παραγωγικά τις αντιθέσεις σε μια αριστερή απεύθυνση που δεν έχανε τη διαλεκτική σύνδεση του ευρωπαϊκού με το εγχώριο πεδίο. Το βραχυπρόθεσμο απόσταγμα του «τι κερδίσαμε» δεν πρέπει να αναχαιτίσει την ανάγκη οικοδόμησης ευρωπαϊκής Αριστεράς, διότι εκεί μπορούν να ηττηθούν αποφασιστικά οι εργολαβούντες τον κίβδηλο «ευρωπαϊσμό» των αντιδημοκρατικών σκληρύνσεων. Αλλά και στη δόμηση του πεδίου πολιτικής δυναμικής στο «εσωτερικό μέτωπο», κάθε λεπτομέρεια έχει λειτουργικό νόημα. Όχι μόνο για το είδος αιτημάτων που ενσωματώνει, αλλά και για το πως προβλέπουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια με τις συνθέσεις που προσιδιάζουν στην Αριστερά.