Η ψήφος στους ναζιστές έχει βάθος

Το πιο σκληρό, το πιο καθυστερημένο τμήμα της κοινωνίας έδωσε συνειδητή ψήφο στο ναζιστικό μόρφωμα

Oταν δί­πλα στο σπί­τι του δο­λο­φο­νη­μέ­νου Παύ­λου Φύσ­σα, στο Κε­ρα­τσί­νι, η να­ζι­στι­κή ορ­γά­νω­ση συ­γκε­ντρώ­νει 10,53% κα­νέ­νας δεν δι­καιού­ται να λέει ό­τι οι ό­σοι και ό­σες ψή­φι­σαν Χρυ­σή Αυ­γή εί­ναι α­πλώς ορ­γι­σμέ­νοι. Όταν κα­τα­γρά­φει σε ό­λη την ε­πι­κρά­τεια, α­πό την Θεσ­σα­λο­νί­κη έως την Κρή­τη δι­ψή­φιο πο­σο­στό, ό­ταν στο μαρ­τυ­ρι­κό Δί­στο­μο οι φα­σί­στες δι­πλα­σιά­ζουν τις ψή­φους τους, πρέ­πει να εί­ναι κα­νείς α­φε­λής να πι­στεύει ό­τι η Χρυ­σή Αυ­γή ήρ­θε για να… φύ­γει. Όταν το να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα, με­τά τις συ­γκλο­νι­στι­κές α­πο­κα­λύ­ψεις, για το ρό­λο του και τις ε­γκλη­μα­τι­κές του πρά­ξεις, κα­τα­φέρ­νει να διεισ­δύει και στο τε­λευ­ταίο χω­ριό, η συ­ζή­τη­ση για το φαι­νό­με­νο αυ­τό, δεν ε­πι­τρέ­πε­ται να πε­ριο­ρί­ζε­ται σε κο­κο­ρο­μα­χίες ά­νευ πε­ριε­χο­μέ­νου. Άλλω­στε, η Χρυ­σή Αυ­γή δεν έ­χει κρύ­ψει την ταυ­τό­τη­τά της. Το α­ντί­θε­το θα έ­λε­γα. Έχει ξε­δι­πλώ­σει στη θεω­ρία και την πρά­ξη, α­να­τρι­χια­στι­κά, ό­λο το μαύ­ρο «α­ξια­κό» της πλαί­σιο. Και με βά­ση αυ­τό κερ­δί­ζει.

Ψή­φος με ά­πο­ψη

Υπάρ­χει μία ά­πο­ψη που ι­σχυ­ρί­ζε­ται –και ό­χι α­βά­σι­μα- ό­τι το να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα κερ­δί­ζει εκ­με­ταλ­λευό­με­νο τη φτώ­χεια, την α­πελ­πι­σία και την ορ­γή των λαϊκών κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των. Γι’ αυ­τό και συν­δέει την ά­νο­δο της Χ.Α. με την α­ντι­λαϊκή πο­λι­τι­κή της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης. Η ά­πο­ψη αυ­τή έ­χει α­ναμ­φί­βο­λα βά­ση, αλ­λά α­πό μό­νη της δεν λέει ό­λη την α­λή­θεια. Η ορ­γή, η α­πελ­πι­σία θα μπο­ρού­σε ά­νε­τα να εκ­φρα­στεί στην κάλ­πη, για πα­ρά­δειγ­μα, του ΚΚΕ ή της Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, ή των Α­ΝΕΛ και φυ­σι­κά στην κάλ­πη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που αυ­τή τη στιγ­μή φαί­νε­ται ό­τι α­πο­τε­λεί την ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση, τη δύ­να­μη αυ­τή που μπο­ρεί να α­να­κό­ψει την πο­ρεία προς την κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή. Για­τί τό­τε ε­πέ­λε­ξαν να δώ­σουν θε­τι­κή ψή­φο στο να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα; Δεν ή­ξε­ραν; Κα­νείς δεν μπο­ρεί να το ι­σχυ­ρι­στεί αυ­τό. Πα­ρα­πλα­νή­θη­καν; Από ποιον, α­πό τι;
Ισχυ­ρί­ζο­μαι ό­τι η ψή­φος στους να­ζι­στές έ­χει ου­σία, πε­ριε­χό­με­νο, βά­θος, ά­πο­ψη.
Αλλά ας μεί­νου­με στον ι­σχυ­ρι­σμό της πα­ρα­πλα­νη­μέ­νης… ορ­γής. Να κα­τα­λά­βω, αν και α­δυ­να­τώ, ό­τι πο­λί­τες του φτω­χού Κο­λω­νού, ε­ξορ­γι­σμέ­νοι α­πό την έν­δεια, την α­νερ­γία και τη φτώ­χεια ε­πέ­λε­ξαν να τι­μω­ρή­σουν την κυ­βέρ­νη­ση ψη­φί­ζο­ντας τον Κα­σι­διά­ρη και την πα­ρέα του. Το Κο­λω­νά­κι; Πώς στο κα­κό έ­δω­σε 14% στους α­πό­γο­νους του Χίτ­λε­ρ; Η Κη­φι­σιά, η Εκά­λη, το Μα­ρού­σι, το Ψυ­χι­κό, τα α­κρι­βά Νό­τια προά­στια; Και ε­κεί ε­ξορ­γι­σμέ­νοι, πα­ρα­πλα­νη­μέ­νοι;
Εί­ναι αρ­κε­τοί, λοι­πόν, που υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι η ά­νο­δος των α­κρο­δε­ξιών ή να­ζι­στι­κών κομ­μά­των έ­χει ά­με­ση σχέ­ση με την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και την ε­ξα­θλίω­ση. Αλλά αν ή­ταν έ­τσι, πώς ε­ξη­γεί­ται η ά­νο­δος των κομ­μά­των αυ­τών, στη Γαλ­λία, την Ολλαν­δία, την Αυ­στρία, τη Δα­νία; Πώς μπο­ρού­με να ερ­μη­νεύ­σου­με την ι­δε­ο­λο­γι­κή ε­πιρ­ροή που α­σκούν τα μορ­φώ­μα­τα αυ­τά ό­χι μό­νο σε προ­λε­τα­ρια­κές μά­ζες, αλ­λά και σε μι­κρο­α­στι­κά ή με­γα­λο­α­στι­κά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα;

Οι πολ­λές ό­χθες

 Από πα­λιά στην α­να­νεω­τι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά, α­πό την ε­πο­χή του «Ρή­γα», μι­λά­γα­με για τις πολ­λα­πλές α­ντι­θέ­σεις μέ­σα στην κοι­νω­νία. Γι’ αυ­τό και στη δη­μό­σια εκ­φώ­νη­σή μας δια­τυ­πώ­να­με την ά­πο­ψη για την α­νά­γκη κα­θο­λι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης.
Στην κοι­νω­νία δεν υ­πάρ­χουν δύο ό­χθες, δεν υ­πάρ­χουν μό­νο οι φτω­χοί και οι πλού­σιοι. Αν ή­ταν έ­τσι, οι φτω­χοί, που εί­ναι πολ­λα­πλά­σιοι των πλου­σίων, θα εί­χαν βρει τον τρό­πο να εί­ναι κυ­ρίαρ­χοι σε ό­λο τον πλα­νή­τη. Η ι­στο­ρία, ό­μως, δεν το έ­χει α­πο­δεί­ξει. Σω­στά λέ­γα­με τό­τε, το ι­σχυ­ρι­ζό­μα­στε και σή­με­ρα, ό­τι στην κοι­νω­νία υ­πάρ­χουν πολ­λα­πλές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές. Η τα­ξι­κή, εί­ναι μία α­πό αυ­τές, η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη, αλ­λά ό­χι η μο­να­δι­κή. Και αν θες να αλ­λά­ξεις τον κό­σμο, ό­πως ε­μείς της ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς, δεν μπο­ρεί πα­ρά να προ­σθέ­τεις δί­πλα στην τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία και άλ­λες, πολ­λές με­ρο­λη­ψίες.
Τα να­ζι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα το κά­νουν με τον πιο η­χη­ρό, τον πιο δη­μό­σιο τρό­πο. Το­πο­θε­τού­νται με σα­φή­νεια σε ό­λα τα ε­πί­δι­κα, σε ό­λα τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα, που δια­μορ­φώ­νουν την ει­κό­να των αν­θρώ­πι­νων και κοι­νω­νι­κών σχέ­σεων. Δια­μορ­φώ­νουν έ­να παζ­λ, που φαί­νε­ται κα­θα­ρά ο να­ζι­στι­κός κό­σμος. Φαί­νο­νται τα κα­φέ, τα ρο­ζ, τα πρά­σι­να, τα κόκ­κι­να τρί­γω­να, το Άου­σβι­τς, οι φούρ­νοι, το πε­ρι­θώ­ριο… Ας δού­με, για πα­ρά­δειγ­μα, τι λέ­νε για τη με­τα­νά­στευ­ση και τους με­τα­νά­στες. Εί­ναι αυ­τοί που πρω­το­στα­τούν στη ρα­τσι­στι­κή θεω­ρία και τη κά­νουν πρά­ξη με τα τάγ­μα­τα ε­φό­δου, με τους ξυ­λο­δαρ­μούς και τις δο­λο­φο­νίες. Τα κόμ­μα­τα ε­ξου­σίας, α­πό την πλευ­ρά τους, υιο­θε­τούν τη ρη­το­ρι­κή των να­ζι­στών, νο­μι­μο­ποιώ­ντας τις ε­γκλη­μα­τι­κές πρά­ξεις.
Η Χ.Α. α­νοι­χτά δια­κη­ρύσ­σει το­ν ε­θνι­κι­σμό, υιο­θε­τώ­ντας εύ­λο­γα, το πα­λαιό πα­σο­κι­κό σύν­θη­μα «η Ελλά­δα α­νή­κει στους Έλλη­νες», που ε­νέ­πνευ­σε κα­τά δή­λω­σή του τον προ­φυ­λα­κι­σμέ­νο βου­λευ­τή της Χ.Α. Στ. Μπού­κου­ρα. Και πί­σω α­πό αυ­τό δια­γκω­νί­ζε­ται έ­να ο­λό­κλη­ρο σύ­στη­μα κομ­μά­των, για να α­πο­δεί­ξει τον πα­τριω­τι­σμό, την ε­νό­τη­τα των ελ­λή­νων, την α­νά­γκη α­πε­λευ­θέ­ρω­σης α­πό το ζυ­γό της Γερ­μα­νίας. Λες και ό­λοι οι κά­τοι­κοι που ζουν σε αυ­τό τον τό­πο έ­χουν ί­δια συμ­φέ­ρο­ντα, ί­διες α­νά­γκες, ί­διες ε­πι­θυ­μίες. Λες και ο Σα­μα­ράς και η πα­ρέα του, δεν α­νή­κουν στο ί­διο ευ­ρω­παϊκό κόμ­μα με αυ­τούς που έ­χουν βου­λιά­ξει την Ευ­ρώ­πη στη κρί­ση και τον κό­σμο της ερ­γα­σίας στη φτώ­χεια. Λες και δεν υ­πάρ­χει έ­να διε­θνι­στι­κό κε­φά­λαιο, που κα­τα­δυ­να­στεύει τα φτω­χά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα. Λες και πα­τρί­δα εί­ναι η συ­νο­ρια­κή γραμ­μή, τα βου­νά και τα κτί­ρια και ό­χι άν­θρω­ποι, με κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα, που ζουν στην Ελλά­δα, την Ιτα­λία, την Γερ­μα­νία ή την Ολλαν­δία.
 Η Χ.Α., ε­πί­σης, δεν δι­στά­ζει να το­πο­θε­τη­θεί δη­μό­σια για το ρό­λο της γυ­ναί­κας μέ­σα στην οι­κο­γέ­νεια, αλ­λά και την κοι­νω­νία, ερ­χό­με­νη σε α­πό­λυ­τη α­ντι­πα­ρά­θε­ση με τις ι­δέες της α­ρι­στε­ράς, του γυ­ναι­κείου και του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος ι­διαί­τε­ρα.
Κη­ρύσ­σει το μί­σος στον «άλ­λον», στο δια­φο­ρε­τι­κό και τη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα, ε­πι­χει­ρώ­ντας να ε­πι­βάλ­λει μια κα­νο­νι­κό­τη­τα, μια δή­θεν ορ­θό­δο­ξη ά­πο­ψη για τον κό­σμο και την ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νίας.
Το­πο­θε­τεί­ται υ­πέρ της ε­πα­να­φο­ράς της θα­να­τι­κής ποι­νής, του πε­ρισ­σό­τε­ρου και σκλη­ρό­τε­ρου ε­γκλει­σμού, κα­τά των γά­μων ο­μό­φυ­λων ζευ­γα­ριών, εκ­δη­λώ­νει το μί­σος της για τη δη­μο­κρα­τία και τις ε­λευ­θε­ρίες, προ­βάλ­λει έ­να μι­λι­τα­ρι­στι­κό μο­ντέ­λο, μια α­πα­γο­ρευ­τι­κή α­ντί­λη­ψη και πρα­κτι­κή.

Μα­ζι­κό να­ζι­στι­κό ρεύ­μα

Αυ­τή εί­ναι η Χ.Α. και πολ­λά άλ­λα. Και πά­νω σε αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα, σε αυ­τές τις θέ­σεις κα­λεί τον κό­σμο να τη στη­ρί­ξει. Και αυ­τό έ­γι­νε. Ένα τμή­μα της κοι­νω­νίας, το πιο σκλη­ρό, το πιο πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νο, της έ­δω­σε συ­νει­δη­τή ψή­φο. Και αρ­γά, βα­σα­νι­στι­κά, ορ­γα­νώ­νει τη δρά­ση της πα­ντού. Πα­ρεμ­βαί­νει σε κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, α­πο­κτά προ­σβά­σεις, ε­ρεί­σμα­τα, γί­νε­ται μα­ζι­κό φαι­νό­με­νο. Για πρώ­τη φο­ρά στην Ελλά­δα, δια­μορ­φώ­νε­ται έ­να μα­ζι­κό να­ζι­στι­κό ρεύ­μα με συ­γκε­κρι­μέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Και αυ­τό το ρεύ­μα δεν α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται ού­τε με χά­δια, ού­τε με τη ψευ­δαί­σθη­ση της πα­ρα­πλά­νη­σης ή του λά­θους. Αντι­με­τω­πί­ζε­ται ε­πί της ου­σίας, πο­λι­τι­κά, α­ξια­κά, ι­δε­ο­λο­γι­κά. Αλλά αυ­τό θα σή­μαι­νε ό­τι οι δυ­νά­μεις της α­ρι­στε­ράς, κυ­ρίως αυ­τές, θα έ­πρε­πε να ση­κώ­σουν το γά­ντι και να α­πα­ντή­σουν πει­στι­κά, λαϊκά, σε έ­να έ­να α­πό αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα.

 Ο ρό­λος της α­ρι­στε­ράς

Τις τε­λευ­ταίες η­μέ­ρες έ­χει γί­νει με­γά­λη συ­ζή­τη­ση γύ­ρω α­πό τη διεκ­δί­κη­ση των ψή­φων του να­ζι­στι­κού μορ­φώ­μα­τος. Τα κόμ­μα­τα ε­ξου­σίας, για άλ­λη μια φο­ρά, α­πο­δει­κνύουν ό­τι εί­ναι α­δί­στα­κτα, κα­θώς κα­τη­γο­ρούν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι φλερ­τά­ρει με τους ψη­φο­φό­ρους της Χ.Α ή ό­τι γί­νο­νται αρ­ρα­βώ­νες, α­κό­μα και για γά­μους μί­λη­σαν. Προ­φα­νώς δεν χρειά­ζε­ται να δώ­σου­με ο­ποια­δή­πο­τε α­πά­ντη­ση σε αυ­τές τις α­θλιό­τη­τες. Αλλά πρέ­πει να μι­λή­σου­με ε­πί της ου­σίας. Μας εν­δια­φέ­ρουν οι ψή­φοι που πή­ρε η Χρυ­σή Αυ­γή; Αν έ­βλε­πα στο δρό­μο ψη­φο­φό­ρο των να­ζι­στών και μου έ­λε­γε ό­τι θα ψη­φί­σει Χ.Α. στις ευ­ρωε­κλο­γές και Δού­ρου, στην πε­ρι­φέ­ρεια, θα έ­λε­γα «κα­μία ψή­φος να­ζι­στή στην κάλ­πη μας, κα­μία, ού­τε μι­σή και ας κερ­δί­σει ο Σγου­ρός».
Αυ­τό, ό­μως, ση­μαί­νει ό­τι δεν μας εν­δια­φέ­ρει μέ­ρος αυ­τών των αν­θρώ­πων να α­πο­μα­κρυν­θεί α­πό τη να­ζι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γία; Προ­φα­νώς και μας εν­δια­φέ­ρει. Εί­ναι πρώ­τι­στο κα­θή­κον μας. Αλλά για να γί­νει θα χρεια­στεί με υ­πε­ρη­φά­νεια να μι­λή­σου­με για τις δι­κές μας ι­δέες, του σο­σια­λι­σμού με ε­λευ­θε­ρία και δη­μο­κρα­τία, τις α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κές, τις ε­λευ­θε­ρια­κές, τις α­ξίες της α­νε­κτι­κό­τη­τας, της αλ­λη­λεγ­γύης σε ό­λους, της αν­θρώ­πι­νης και κοι­νω­νι­κής α­ξιο­πρέ­πειας, του διε­θνι­σμού, της τα­ξι­κής συ­μπό­ρευ­σης, της σε­ξουα­λι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης, να μι­λή­σου­με για τα συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα που χω­ρί­ζουν τους αν­θρώ­πους, για τα σα­πιο­κά­ρα­βα, που βου­λιά­ζουν στο Αι­γαίο και τη Με­σό­γειο, για τις φυ­λα­κές και τα δι­καιώ­μα­τα, για την α­ντια­πα­γο­ρευ­τι­κή μας α­ντί­λη­ψη και την α­ντι­με­τώ­πι­ση των ναρ­κω­τι­κών. Θα χρεια­στεί να συ­γκρου­στού­με ι­δε­ο­λο­γι­κά με ό­σους παί­ζουν με τη λο­γι­κή της πα­τρί­δας, που α­φη­γού­νται ε­θνι­κά, την ί­δια ώ­ρα που προ­σκυ­νούν το διε­θνο­ποιη­μέ­νο κε­φά­λαιο. Αλλά η σύ­γκρου­ση αυ­τή δεν μπο­ρεί να γί­νει με τα ό­πλα του ι­δε­ο­λο­γι­κού μας α­ντι­πά­λου, ού­τε στο γή­πε­δό του, ού­τε δα­νει­ζό­με­νοι συν­θή­μα­τα, που φλερ­τά­ρουν με την ε­θνι­κή α­φή­γη­ση και εί­ναι ξέ­να με τη λο­γι­κή της ρι­ζο­σπα­στι­κής, κι­νη­μα­τι­κής και διε­θνι­στι­κής α­ρι­στε­ράς.





 Πά­νος Λά­μπρου
Από την Εποχή 24.5.2014